Muziek bij het dalen

Dalen is een kunst ,zoals klimmen een talent is ,en van weinig kilo's mee nemen.
Dalen is op de juiste muziek naar beneden gaan het symboliseert de harmonie en de adrenaline en de flow.
Hoewel de wind om je oren suist je fiets trilt ,de uitstekende rots partijen,auto's en steentjes voorbij flitsen ,moet je laten leiden door de harmonie.
Je fiets moet je bespelen als een instrument.
Elke handeling vereist een houding als een akkoord de aanzet moet niet gaan ten koste van de drang en de controle.
Het kleinste foutje kan te koste gaan van de melodie.
De beste dalers zijn niet de roekeloze maar die een zijn met hun fiets zoals Cancellara ,een van de beste,Evans ,Savoldelli en Nibali ,als loden kogels winnen zij vaak tijd terug.
Geef Cancellara een meter, in een afdaling ,en je ziet hem pas weer terug onder de douche.
Maar wat is nou de beste muziek om een afdaling te doen ,de 25 ste van Mozart ,Born to be wild van steppenwolf,heb je even voor mij van fransie baur,of de klanken van Triggerfinger.
Of follow me van muse ,of toch James Brown met sex machine.
Fly like an eagle van Steve Miller klinkt ook wel weer van enige hoogmoed.
De enige muziek van de afdalingen die ik mij herinner waren flarden van verschillende muziek.
Of dat ene melodietje die maar niet uit je hoofd te krijgen was waar je vaak ook maar een paar regels of akkoorden van wist te onthouden.
Maar ik ben dan ook geen goede daler ik denk vaak aan dat ,ene steentje ,die fatale klapband die nooit komt.
Het knijpen in je stuur tot je blauwe knokkels kreeg ,met je vingers constant bij de remmen ,die je zo min mogelijk langs je velg wil laten komen.
Alleen al door de gedachte dat je binnen band door de warmte zou klappen.
De beste dalers zouden eigenlijk een trui moeten krijgen in de grote rondes.
Al was het maar om de muziek die er bij te bedenken valt.